هم سخنی

می دانی چندی بود دلم می خواست شعر علیرضا قاسمیان را برایش بخوانم.

چون از یک ماه پیش حال من چنین است.

دیشب در نجوا آن را نوشت.

خنده ام گرفت.

او که هر روز چندین و چند پیام دارد و با من که تنها احوال پرسم بانک است آیا حالمان یکی ست؟!

مسافر

امشب می آید.

فاصله هزاری صفر می شود.

اما چه فاید وقتی فاصله دل را به صد هزار رساند؟؟

نشانه

چندین روزست ننوشتم.

ننوشتنم خوب نیست.

اما همین ننوشتن یعنی حالم خوب بوده.

درد بدجور وادار به نوشتنت می کند.

شاید چون تنها راهی ست که کمی آرام شوی.

نوشتن را دوست دارم. ولی حال خوب را بیشتر

____________________

برای دو روز سرشار از آرامش و پر از حادثه های زیبا.

خواهش ها

دلم تنگ در آغوش گرفتنش را می خواهد

دلم سیر نگاه کردنش را می خواهد

دلم او را می خواهد

.

.

.

یعنی می شود این چهارشنبه معبدی دیگر باشد؟

آنقدر می خواهمش که ترس برم داشته نکند نشود.

نکند نیاید.

نکند نبینمش.

عواقب

گزینه send بیکارترین گزینه شد از روزی که پایان اعلام شد.

فرار

می دانم باید بگریزم از خاطره ها.

خاطره هایی که به چاه اندوه فرو می برندم.

سرم را به کار گرم می کنم!

اما همین میز سیاه هم خاطره اوست.

خاطره

صدای زنگ موبایلم را عوض کردم!

می دانی چرا؟

حال دلم

هر استاد ریاضی که گفت:

y+a-a=y

اشتباه کرد.

یک جا خواندم " تنهایی پیش از تو با تنهایی پس از تو شبیه هم نیست"

من هم می نویسم

من پیش از تو دیگر آن من پس از رفتنت نیست.

_____________________________________________________

خاطرات را نمی شود فراموش کرد، حتی اگر او را فراموش کنم.

شاید دلتنگ خودش نشوم اما دلتنگ آن لحظه های بودنمان می شوم.

کاش می دانست این را.

پلی به دنیای دیگر

به دستانشان زیاد نمی توانم خیره شوم بس که عظیم اند.

چنان پاکی را در خود جای داده اند که وحشت می کنم از پاکی شان.

گویی در این دنیای بی سر و ته تنها همین دستان هستند که هنوز بوی خدا را دارند.

دستانشان پلی به دنیای دیگرست.

هرگاه از زشتی این دنیا نفس کم می آورم به این دستان نگاه می کنم.

دستانی که می گویند هنوز هستی.

خوب است که کودکان به این دنیا می آیند.

معجزه

خدایا، از تو معجزه خواستم...

معجزه ایی که برگردد.

آن معجزه را نفرستادی!

اما معجزه ایی دیگر آوردی.

معجزه ی آرامش.

او برنگشت ولی من آرام شدم.